Soms heb je van die momenten dat je denk “had ik maar… ”

Zo ontmoette ik een aantal jaren geleden een oude schoolvriend.

Ik liep aan hem voorbij en dacht later “waarom heb ik hem niet aangesproken?”

Hij zat verlaten op een bankje. Ik zag aan hem dat er iets was maar ik liep aan hem voorbij.

Op de terugweg een kwartiertje later zat hij er gelukkig nog steeds.

Opgelucht stelde ik hem alsnog de vraag “Hoe gaat het met je?”

Het was een ontmoeting die zijn leven veranderde en een begin van een hechte vriendschap die ik tot op de dag van vandaag koester.

Lees hier zijn verhaal. 

“Door de ontmoeting met Hans kreeg ik mijn leven weer op de rails!”

Ik ontmoette Hans in een van de moeilijkste periode van mijn leven.

Mijn relatie was beëindigd en mijn zoon lag in het ziekenhuis met een hersenvliesontsteking.

Door alle zorgen om anderen vergat ik te zorgen voor mezelf waardoor ook mijn gezondheid achteruit ging.

We spraken iedere week af om een rondje te wandelen. Zonder druk, zonder oordeel. Dat is Hans!

Ik bepaalde het tempo van de stappen op de weg die we samen liepen. Van het tempo van de wandeling tot het tempo van mijn herstel en verwerking van alle pijn en gebeurtenissen.

Door praktische tips en oefeningen kwam er stap voor stap verandering in mijn leven. Van stilstand kwam er beweging. En ja, Hans heeft me zelfs aan het hardlopen gekregen! Wie had dat gedacht.

Ik heb geleerd om vanuit een ander perspectief naar zaken te kijken, bewuste keuzes te maken en daardoor andere wegen te bewandelen. Van moeten naar mogen genieten van het leven. En dat doe ik volop!

Hans, dank je wel voor alles!  Ik ben enorm dankbaar voor onze vriendschap en alles wat we hebben mogen delen.

De vraag “Hoe gaat het met je” had je niet op een beter moment kunnen stellen.